Genieten zolang het nog kan

Waar zal ik beginnen..

Zoals jullie vast al hebben gemerkt is het een tijd geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven en dus niks van me heb laten horen. Je kan het vergelijken met wanneer ik aan het eten ben. Dat zijn de zeldzame momenten dat ik even helemaal niets van me laat horen. Dat betekent dat ik met volle tuigen geniet. Zo is het ook met het schrijven van mijn blog. Hoor je me niet, dan is alles oké en ben ik aan het genieten. Sinds de afgelopen blog heb ik verschillende plekken bezocht.

Onder andere: Gangnam, wie kent het niet. Het is een stadsdeel van Seoul en het meest welvarendste deel van de stad. Ik hoor je denken van “Gangnam Style”? Jazeker! Ik heb deze plek bezocht en het was abnormaal. Tijdens het weekend van Thanksgiving heb ik met een aantal mensen Hongdao en Itawon bezocht. Dit zijn twee stadsdelen van Seoul net zoals als Gangnam is. Wat voor mij tot nu toe letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt is geweest, is de N Seoul Tower. Ik kan zo enorm genieten van een mooi uitzicht. Het meest indrukwekkende van het uitzicht, was het besef hoe groot Seoul eigenlijk is. Als ik het probeer te vergelijken, dan is de grote van Eindhoven er niets bij. Ik heb letterlijk 30 minuten genoten van praktisch maar 1 uitzicht. Mijn naam werd meerdere malen geroepen door de mensen met wie ik was, maar ik was verdwaald in het uitzicht.

Ik heb ook het War Memorial of Korea bezocht. Dit het museum over, onder andere de Koreaanse oorlog en de geschiedenis van het land. Ik was zelf erg onder de indruk van alle persoonlijke verhalen van alle oud militairen. Maar ik was het meest onder de indruk van de manier waarop zij naar de geschiedenis keken. De manier van het verheerlijken van het Zuid-Koreaanse nationalisme vind ik opmerkelijk. Dit is dan met name gericht op de manier hoe ze propaganda maakten.

Ik kan niet geloven dat ik hier al 5 weken zit. Al zeg ik eerder dat ik hier nog máár 13 weken heb. Sinds ik hier ben, krijg ik bepaalde gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. De comfortzone is voor mij weg. De honger naar avontuur neemt bij mij toe. Ik profiteer volop van de vrijheid. Geen werk, geen sport, geen ouders, lunchen met m´n zus (Ps ik mis je wel Lot). Wat ik wel mis zijn de standaard zaterdagavonden naar Stratumseind met de boys.

Maar even zonder grappen, ik moet wel studeren. Door alle dingen er omheen voelt het overigens niet écht als studeren. Dit heeft te maken met het feit, dat ik erg tevreden ben over de vakken die ik heb gekozen. Ik hou ervan om vraagstukken vanuit verschillende invalshoeken te bestuderen/benaderen. Zo volg ik het vak Business Ethics waarbij we op verschillende manieren naar ethiek kijken. De leraar is een Amerikaan, en hij houdt ervan om vooral extreme Amerikaanse voorbeelden erbij te halen. Dit leidt vaak tot veel discussie in de klas. Even om een beeld te scheppen: de Koreanen zeggen in een discussie niets. Maximaal 5 mensen nemen deel aan de klassikale discussie, natuurlijk hoor ik altijd bij de 5 personen. Dezelfde Amerikaanse docent geeft het vak Understanding Modern Capitalism. Ik heb voor dit vak gekozen, omdat hij mij erg interessant leek hoe vanuit het Koreaanse perspectief naar het kapitalisme wordt gekeken. Echter wordt het vak dus gegeven door een Amerikaan.

Ik heb er ook voor gekozen om een vak te kiezen wat ver van mijn eigen studie staat: Introduction to Sociology. Het vak zelf vind ik wel grappig, want er wordt alleen maar zweverig gepraat over de maatschappij. Nogmaals de Koreanen durven niks te zeggen in dit vak, ook al vraagt de Professor specifiek naar Koreaanse studenten. Wat mij dan wel weer verbaast is dat de Koreanen bij een presentatie erg goed Engels spreken. Wanneer na de presentatie een discussie volgt, worden de Koreanen weer verlegen en slaan de meeste dicht.

Bijna elke exchange student neemt deel aan de Friends club. Dat is een club waarbij je samen activiteiten gaat ondernemen en daarna gezellig gaat borrelen. Dit vindt elke donderdag plaats. Afgelopen week hebben we kimbap gemaakt, dat is de Koreaanse variant van Sushi. Daarnaast hadden we zaterdag een picknick aan de Hangul. De Hangul is een rivier die door Seoul loopt.

Hier in Korea zijn ze helemaal weg van Fried Chicken. Ik weet inmiddels waarom maar in elke straat is er wel een restaurant met Fried Chicken te vinden. Het is een beetje de kebab van Korea maar dan erger. Ooh wat heb ik toch zin in een kapsalon. Of gewoon een normale AVG maaltijd.

Op persoonlijk vlak heb ik het idee dat ik alleen maar groei. Waarbij ik in Nederland snel in de stress schiet, pak ik hier juist het probleem aan. Ik waardeer hoe langer ik hier ben, hoe blij ik ben dat ik in Nederland ben geboren. Dit heeft te maken met het feit dat de sociale druk veel hoger is dan in Nederland. Ik heb met verschillende Koreanen gesproken over de verwachtingen en de druk waarmee ze opgroeien. Als kinderen het rond hun 11e t/m 13e jaar het slecht doen op school, heeft dat een grote impact op de rest van hun leven. Totdat Koreanen naar de universiteit gaan, staat bij hun alles in het teken van het gezin en onderwijs. Het land heeft een echte prestatiecultuur. Toch wat anders dan de 6jes cultuur in Nederland

Als het goed is heb ik weer wat foto's toegevoegd aan deze blog:)